trawić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, trawićwię, trawićwi, trawićwiony {{/stl 8}}– strawić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} w odniesieniu do organizmu żywego lub jego narządów (w… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
trawić — ndk VIa, trawićwię, trawićwisz, traw, trawićwił, trawićwiony 1. «o organizmie (ludzkim i zwierzęcym) i jego narządach: wchłaniać, przyswajać substancje pokarmowe; przetrawiać» Trawić (pokarm) źle, dobrze. ◊ Nie trawić czegoś «nie znosić, nie móc… … Słownik języka polskiego
nie trawić czegoś/kogoś — Nienawidzić; brzydzić się; nie tolerować. Eng. To hate, detest, or dislike; cannot tolerate … Słownik Polskiego slangu
травить — травлю, отравить, укр. травити, травлю переваривать, потреблять, травить , ст. слав. травити σιτεῖσθαι (Супр.), сербохорв. травити, тра̑ви̑м кормить травой , чеш. traviti переваривать, потреблять, отравлять , слвц. travit᾽, польск. trawic,… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
celulaza — ż IV, CMs. celulazazie, blm biol. «enzym rozkładający celulozę (wielocukier) na celobiozę (dwucukier), wytwarzany przez drobnoustroje przewodu pokarmowego zwierząt trawożernych, które dzięki temu mogą trawić celulozę i przyswajać ją jako pokarm;… … Słownik języka polskiego
drążyć — ndk VIb, drążyćżę, drążyćżysz, drąż, drążyćżył, drążyćżony «robić wgłębienie, żłobić, wydłubywać; wrzynać się w co» Drążyć korytarze podziemne, wykopy. Drążyć szyb. Drążono kanał podziemny. Łódki drążone w pniach drzew. ∆ Drążyć owoce «wyjmować… … Słownik języka polskiego
gnuśność — ż V, DCMs. gnuśnośćści, blm «stan właściwy człowiekowi gnuśnemu, niechęć do pracy, do wykonywania jakichkolwiek czynności; apatia, lenistwo, ospałość, ociężałość» Senna, starcza gnuśność. Trawić młodość w gnuśności … Słownik języka polskiego
niestrawny — «nie dający się trawić, trudny do strawienia» Niestrawne pokarmy, części pokarmu. Błonnik jest niestrawny dla człowieka. przen. «trudny do zrozumienia, do przyjęcia» Niestrawny styl, film … Słownik języka polskiego
trawienie — n I rzecz. od trawić … Słownik języka polskiego
żreć — ndk XI, żrę, żresz, żryj, żarł, żarty 1. «o zwierzętach: jeść; pospolicie także o człowieku: jeść coś chciwie, łapczywie; pożerać» Konie żarły owies. Żarł łapczywie czekoladę. 2. «trawić, niszczyć, przepalać, przeżerać coś» Rdza żre karoserie.… … Słownik języka polskiego
trovyti — ×trõvyti, ija, ijo (l. trawić) tr. 1. FrnW virškinti. 2. prk. kankinti: Ašian tai buvau, kurį trovijo dienoj karštis, o naktyj šaltis Ch1Moz31,40. trovyti; patrovyti; sutrovyti … Dictionary of the Lithuanian Language
